ظهور دولت صفویه در قرن 16م نشانه آغاز دوران جدید تاریخ ایران بود؛ زیرا با گذشت 900 سال پس از نابودی شاهنشاهی ساسانی، یک فرمانروایی پادشاهی متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. بعد از اسلام چندین پادشاهی ایرانی مانند صفاریان، سامانیان و.. روی کارآمده بودند، لیکن هیچکدام نتوانسته بودند تمام ایران را زیر پوشش خود قرار دهند و میان مردم ایران یکپارچگی پدیدآورند؛ اما می‌توان این دولت را در مسئله‌ی جانشینی مورد نقد قرارداد؛ زیرا شیوه‌‌ی مرسوم و ناپسند تربیت شاهزادگان در حرمسرا و خوشگذرانی و عیش و نوش جهت جلوگیری از شورش و داعیه‌ی سلطنت، نه تنها آنان را از مملکت و اداره‌ی آن دور می‌کرد، بلکه نتایج مهمی برای این سلسله و مردم ایران در پی داشت. شاهزاده‌ای که هرگز اجازه نداشت زندان خود(حرمسرا) را تا وقت جلوس بر تخت ترک کند و مدام تحت نفوذ خواجه سرایان و ملکه مادر قرار داشت و امکان نداشت بعد از نیل به سلطنت در مقابل اختیارات کامل مقاومت کند. در این پژوهش سعی می‌گردد تا علل و عوامل تاثیرگذار بر مقوله‌ی جانشینی در عصرصفویه مورد واکاوی قرار گیرد
. noormags.ir